ارزو

ارزو داشتم تو با ان دیدگان درخشنده ات که نمونه ای از صافی قلبت است عشق مرا بر پایه نا پایداردل بنهانی

وپیمان خود را با گرهی سست حلقه نزنی

ارزو داشتم تو با ان لبان خندانت که نمونه ای از عشق و وفایت بود شعله درخشان اتش عشق مرا که از دل

بر می خاست بر دل نشانی و برای ابد حفظ کنی تا حرارت وسوزش ان مانع نفوذ تیر عشق دیگران شود

ارزو داشتم تو از درختی که با انواع واقسام میوه هاپیوند پذیرد پیروی نکنی و دلت را در گرو عشق دیگران ننهی

جدایی

با شروع فصل خزان برگها از شاخه ها /پرندگان از شهرها ودلها از محبوبه هاجدا میشوند.

باد سرد خزانی اخرین شعله حرارت عاشقان را با خود به گور میبرد تا یکسال بعد

بهار بیاید و پوشش سبزی به درختان و عمر جدیدی به پرندگان وعشق نوینی به دلدادگان

عطا کند.

دوش دل به من میگفت :هنگامی که تو به خواب رفته بودی به پرواز امدم و به در خانه یار رفتم

در انجا او هم با حالتی دگرگون در عالم خواب بیاد روزهای فراموش نشدنی قطره ای

ازاشک که بر سطح درخشان ان یادگار ایام گذشته نقش بسته بود گوشه چشم 

داشت.من ان اشک گهربار را در میان گرفتم وبه صدف ذیقیمتی تبدیل کردم تا نمونه ای از عشق یار بر دلت نقش بسته باشد.

گلی میمیرد تا عشقی بوجود اید و پس از مدتها عشق میمیرد تا نهالی سبز شود

در این صورت ای گل باطراوت زیبا برای همیشه پژمرده و پرپر شو تا

عشقها ابدی و جاودان باقی بمانند

به تو ای زیبای من که گلی هدیه کردی من انرا پرپر کردم تا مبادا عشق اتشین تو را

از یاد ببرم

انسان چیست

مگر غیر از این است که

شنبه بدنیا می اید

یکشنبه پای میگیرد

دوشنبه میداند که

سه شنبه عاشق میشود

چهار شنبه ازدواج میکند

پنج شنبه پدر ومادر میشود

و جمعه میمیرد   میمیرد

اگر هربهارخزانی بدنبال دارد

اگر هر فروغی غروبی بدنبال دارد

اگر هر زندگی مرگی را میپذیرد

اگر هر عشقی جدایی را می پسندد

پس بگذار تا بمیرند همه انسانها

تا نبینند این جدایی را

خواستم هدیای برایت بفرستم گل گفت

:مرا بفرست که مظهر زیبایی هستم

سرو گفت:مرا بفرست که قامت راستیم

خار گفت مرا بفرست تا درچشم دشمنانش فرو نشینم

سر به زیر در این اندیشه بودم که ناگاه

دل گفت:مرا بفرست تا د لش را بدست بیاورم

نگین طبیعت

زملک خراسان تارودنیل                  نباشدبه زیبایی کوه بیل

میان طبیعت چو یک گوهراست       زآلپ وزدانوب هم برتراست

به قصدتفرج به عزم شکار           شهنشه سوی کوه شدرهسپار

کریم خان زندآن شه نامدار                      به کوه آمدندی زبهرشکار

بسی توشه بستندبرپشت پیل         شدندجملگی عازم کوه بیل

بیامد زکهمره صدها سوار          خوشامدبگفتندبه آن شهریار

بگفتندشهنشاه مهمان ماست         خودوهمرهان جمله برخوان ماست

دگردست میاریدبربال پیل           که مهمان نوازی بودرسم ایل

به سرخون کردندچادربه پا        زبهرسپاه وهم ازبهرشاه

دوصدبره کشتند وآویختند       زکف تا به زانو خون ریختند

شهنشاه به اوصاف گفت اینچنین       ادیبند.فهیمندومجلس نشین

همه آزموده همه مرد جنگ         همه چست وچابک بسان پلنگ

سپاهی چنین گرکه من داشتم        به مغرب زمین پرچم افراشتم

سحرگه پس از ذکرپروردگار         پراکنده گشتند درآن کوهسار

قراولگران جمله کهمره ای             مسلط به هرصخره ودره ای

درآن کوه دیدندیکی نره شیر      پی صیدباشدشکم نیست سیر

دوسلطان چوچشم برهم انداختند        شدندجمله خشم وبه هم تاختند

دوصیدو دوصیادودونامور           شهنشه یکی بود دگرشیرنر

زمین پر زگل بود هوادلپذیر         که صیادشه بودوصید نیز شیر

کمان رارهاکرد شه چیره دست       بشدشیرزخمی  سوی شاه جست

زشه پشت کردن بسی بود ننگ         همان پشت کردن به میدان جنگ

شهنشه دوباره کمان برگرفت          سرویال دشمن نشانه گرفت

بشدشیربرخاک وجان گشت سرد      به پایان رسانید شه این نبرد

درآن کوه کردندجشنی به پا           بسی شکریزدان بسی وصف شاه

زمانی خداوند عزت دهد          به وقت دگر زجروزحمت دهد

زمانی سرت رارساند به عرش      زمانی کشدزیرپای توفرش

خداوندبه هر حال بایدستود        چو وقت سقوط وچو وقت صعود

نه شیری به کوه ماندو نه شهریار      فقط آنکه ماند ذات پروردگار

به شرطی بخوانید اشعارمن         که رحمت فرستیدبرخاک من

به فصل بهارآخرفرودین         به کوه آی ووصفش زنزدیک بین

اگرآنچه تیمورگفته خطاست       بدان گفته هایش چوبادهواست

               تقدیم به مردم بزرگوار کهمره

                                                                                تیمورخوبیاری

سلام ودرودخدابرشماباد.